Wieczór taki jak ten
w aureoli białych gwiazd
Bez ciszy,choć dostojnie
dzielony opłatkiem,

Dłonie grzeją dłonie,
uśmiech zbiega uśmiechem
różnice, poszły spać
spłoszone melodią kolęd.

W wieczór taki   jak ten
na kartkach dodanych, świat
przychodzi by z bliska
pokłonić się Dziecięciu

                            ….że się jeszcze spotkamy

Miastu mojemu, pozdrowienie.

Z miejsca gdzie rzeka, chociaż inna

mgła przesłania i ciepło zabiera,

gdy deszcz liści

wyrusza w podróż do  morza.

Miastu mojemu, dziś tęsknota,

bo droga dłuży się i zwleka

kroki moje w obce prowadząc rejony.

Tylko twój obraz, mój talizman

na sercu, grzeje nadzieją,

że jeszcze się spotkamy.

Odeszłaś …..

dlaczego właśnie ,ty

gwiazdy w chmurach

gubią łzy srebrzyste

jak echo księżyca

Odeszłaś …..

dlaczego właśnie dziś

wiosna za oknem

śpiewa serenadę

jak paleta zielona

Odeszłaś …..

dlaczego właśnie ,ty

pachnie kwiat i krzew

sady w toni barw

obraz twój we mgle

"Mimozami" jesień przypomina
snując barwnymi liściami
"Mów do mnie jeszcze"
-mówi dziewczyna
z lekko przymkniętymi oczami

Na zapach bzu zaczekam
na wiosnę
radośnie barwiąca ulice
- "czy mnie jeszcze pamiętasz?
na "Dobranoc"szeptem liczę.

"Mimozami", refren przypomina
"Jednego serca" chwile,
które wciąż sięga i sięga
do marzeń kobierca
 i"Sen o Warszawie" powraca.

stopy nie dotkną sceny,
nie rozlegną się brawa
świeczka spojrzeń zgasła,
głos szeptał niewiele
zostały wspomnienia
kadry filmów wywiady
one, zostaną nam plastrem

Gdzieś przeminął tamten czar
w chmurach okna błyszczą
przystanek zmienił się
w zbiór przypadkowych osób.

Uleciał urok cichych wieczorów,
tylko szum kół
pędzi w rytmie godzin.
Drzewa cierpią na bezsenność
w mroźna zimowa noc.

Wrzesień,
koncert złotej jesieni
mknącej nutami dni
snujący się nieskończenie
 i z mgłą , i z słońcem w deszczu.
W przelotach kluczy na południe,
klekocie i innych zestawach dźwięków,
barw nie do  odtworzenia
i cieniem historii,
co rozbrzmiewa echem.

Znów z dzwonkiem powracam
w tamto lato upalne,
w tę piosenkę wrzosów.
Niebo ubrane w kir i czerwień,
niepewność drżącąna rzęsie.
Przyspieszony rytm kroków,
uwerturę wybuchów i strzałów.
Rzędy    krzyzy w ogrodach
i rozpacz ściskająca pancerzem,
i wierzę,ze nie powróci.

Ty się zrodziłeś z tęsknoty
z wspomnienia bruku i stóp,
z wiosen odkrywanych na nowo,
z marzeń ubranych w tęczę.


Ty się zrodziłeś z widoków
ukrytych we wczorajszym zmierzchu
, ze świateł barwiących domy,
z spacerów w ulubione miejsca.

Tkwisz zawieszony jak niebo,
wciąż nade mną i nad Nią
jednakowymi symbolami .

Pod powieką zostawiasz,
uśmiech czuły, matczyny,
wdzięczność za wszystko.